Ατελής Καύση

Δήμητρα Κατρανιά

Τα όνειρα μας διασταυρώνονται
γνώριμη κάθετη γωνία, σε ένα μπαρ
απλώνεις το χέρι σου, μου δίνεις τσιγάρο.
Μα μη μου το ανάψεις.
Καταλαβαίνεις.
Και το βράδυ, μου μιλάς
και τα μάτια σου φλογίζονται απ’ τις λέξεις.
Ξέρεις, αυτές του κρεβατιού.
Πυρπόλυση και πολυβόλα.
Πρώτο μου θύμα το πουκάμισό σου.
Πέφτεις για κάλυψη στα οχυρώματα.
Πρώτο σου χτύπημα, κάτω απ’ τη ζώνη.
Μου επιτίθεσαι. Λευκή σημαία.
Και τα εσώρουχα δεν έχουν προλάβει ν’ αγγίξουν το πάτωμα.
Ξεφυσάω καπνό
και εισπνέω φερομόνες.
Και το πρωί
μαζεύω τα μαλλιά και τις πληγές μου.