Η ΖΑΡΙΑ ΤΗΣ ΑΛΕΠΟΥΣ

Μαριάνθη Μάνη

Λοιπόν, ζούσε κάποτε μια αλεπού που σε αυτό διέφερε από τις άλλες αλεπούδες. Είχε στην κατοχή της ένα ζευγάρι ζάρια. Όποτε έπιανε ένα θήραμα στο κυνήγι και δεν πείναγε και πολύ του έδινε μία ευκαιρία. Του ‘λεγε «ρίξε τα ζάρια και αν φέρεις εξάρες δεν θα σε φάω. Αν όχι καλή μου όρεξη.»
Με αυτόν τον τρόπο κάμποσες αγριόκοτες και λίγοι λαγοί – γιατί οι λαγοί της άρεσαν πιο πολύ από τις αγριόκοτες και δεν τους χαριζόταν – είχαν γλυτώσει από τα δόντια της και το γεγονός είχε μαθευτεί στο δάσος.
Στόμα σε στόμα έφτασε κάποτε και στα αυτιά του λιονταριού. Ενοχλήθηκε ο βασιλιάς λέων γιατί κάποιος έκανε χρήση ενός προνομίου που ήταν αποκλειστικά βασιλικό και άρα δικό του. Απένειμε χάρες. Ποιος; Μια αλεπού!
Η συμπεριφορά της θεωρήθηκε ανταγωνιστική και αποφασίστηκε συνάντηση για να λυθεί το ζήτημα.
Η συνάντηση ορίστηκε σε ουδέτερο έδαφος στην περιοχή των στρουθοκαμήλων που έχουν το συνήθειο όταν φοβούνται να χώνουν το κεφάλι τους στο χώμα και έτσι ούτε μάτια θα έβλεπαν ούτε αυτιά θα άκουγαν.
Με το που είδε το λιοντάρι την αλεπού τη ρώτησε χωρίς περιστροφές.
-Ποιος σου δίνει το δικαίωμα να απονείμεις χάρες εντός του βασιλείου μου;
-Τα ζάρια και η χορτάτη κοιλιά μου, του απάντησε εκείνη με ειλικρίνεια.
Τότε το λιοντάρι με ένα σήκωμα του ποδιού καρατόμησε τη πλησιέστερη στρουθοκάμηλο.
-Φάε λοιπόν για να γεμίσεις την κοιλιά σου και δώσε μου τα ζάρια σου, της είπε.
-Ευχαριστώ, είμαι χορτασμένη άρχοντά μου, ανταπάντησε η αλεπού που σκέφτηκε ότι με γεμάτη κοιλιά δεν θα μπορούσε να ξεφύγει. Φάε εσύ για να σου περάσει η ώρα ώσπου εγώ να σου φέρω τα ζάρια, είπε και πισωπάτησε με σεβασμό.
Ο άρχοντας έφαγε την στρουθοκάμηλο και περίμενε… και περίμενε όμως η αλεπού δεν εμφανίστηκε ποτέ.
Αν και αισθανόταν σπουδαία που τη φήμη της είχε ζηλέψει ένας βασιλιάς ήξερε ότι κινδύνευε σε εκείνο τον τόπο και έτσι πήρε τα ζάρια της και διάβηκε βουνά, πεδιάδες και κάμποσα χωριά μέχρι να βρει ένα άλλο δάσος όπου θα αισθανόταν ασφαλής. Στο δρόμο όμως που πήγαινε μπήκε στο πειρασμό να απονείμει χάρη η χορτάτη της κοιλιά σε έναν λαγό που τυχερός έφερε εξάρες. Οι λαγοί αναπαράγονται με γρήγορους ρυθμούς και σύντομα ένα κανάλι φήμης ένωσε την νέα ασφαλή της περιοχή με το βασίλειο του ξεγελασμένου λιονταριού.
Με τον καιρό αυτή της η ιδιοτροπία έγινε γνωστή και στην καινούργια γειτονιά αλλά ετούτη την φορά όταν ο τοπικός άρχοντας την κάλεσε δεν εμφανίστηκε καν στο ραντεβού. Πήρε τα ζάρια της και έφυγε.
Περιπλανήθηκε αρκετά στη ζωή της, πάντα για τον ίδιο λόγο, με την φήμη της να μεγαλώνει και να την ακολουθεί κατά πόδας ως τη στιγμή που – συνέβη και αυτό – κατάλαβε ότι ήταν έγκυος.
Για μία και μοναδική φορά τότε έριξε τα ζάρια.
Την επομένη πήγε μόνη της και παρουσιάστηκε με σεβασμό στον άρχοντα της καινούργιας γειτονιάς που βρισκόταν. Του διηγήθηκε μάλιστα πόσο πολύ είχε χρειαστεί να ταξιδέψει για να φτάσει κοντά του και να του παραδώσει τα ζάρια που μόνον αυτός, από όλους τους άλλους, άξιζε να έχει.
Βρυχήθηκε ο λέων και υποσχέθηκε πλούσια ελέη και απόλυτη προστασία σε αυτήν και τους γόνους της.