Το Mute των ονείρων

Γεωργία Τρούλη

---

Ένας άνθρωπος πήγαινε δυο τρεις φορές την ημέρα
Για ύπνο. Στην διαδρομή για τον ύπνο ονειρευόταν
Ότι θα πάει να κοιμηθεί. Η διαφάνειά του ήταν απρόσωπη
Κάποια στιγμή έκανε μια απλή μετατόπιση της εικόνας

Συνειδητοποίησε πως τα όνειρα τα καταβροχθίζει κανείς
Με όλες του τις αισθήσεις και την ίδια στιγμή
Όλες οι αισθήσεις είναι σε λήθαργο

Αφέθηκε να κοιμηθεί την εξής ιστορία

Ένας διαρκής διχασμός η διαδρομή
Καταλήγει να γίνει ο διχασμός άλλη ταυτότητα
Ένας νεογέννητος κόσμος μια άλλη συμπύκνωση
Ένα πιάνο με 64 νότες και 32 δόντια λευκά
Και έτοιμα για κατάποση
Ένα τρυζόνι που κουβαλάει ολόκληρες νύχτες
Καλοκαίρι μέσα στο μονότονο της φωνής
Ένα σημείο άμμου ξανθή ηφαιστειακή
Χρυσίζουσσα κόκκος που καταλήγει
Στην διαστολή του σύμπαντος
Ένας χαλαζίας βαθιά γαλάζιος
Με ανυπόφορο τρόπο ξεχασμένος
Σε μια βραχώδη ανάμνηση
Ένα σκουλήκι που κουλουριάζει από φόβο
Το λαστιχιένιο του βήμα
Ένα φλαμίνγκο που στέκεται στο ύψος
των περιστάσεων
στις προσδοκίες του Giakometti
και στο απαλό ροζ του δέρματος

Δέρμα ένας διαρκής χωρισμός

Τίποτα δεν γεννιέται με πόνο
Αλλά γεννάει τον πόνο- λένε
Και φθάνουν εκείνα τα δελφίνια
Που όλα τα αρσενικά έχουν δέρμα ροζ
Γεμάτο ουλές από την μάχη με το νερό
Με το πλαγκτόν με το ίδιο
Και το νερό να κρύβει τόσο δέρμα στα κύματα
Και τόσο αλάτι στην διαφάνεια
Φθάνουν εδώ να ακούσουν το τραγούδι
Της φάλαινας – χορευτικά και πισθάγκωνα

Έρχεται η τρέλα

και πάλι έρχεται ο διχασμός
Διαρκής ηχηρός ανήκουστος
Συγκεντρωμένη οφειλή προπατορικού
Αφηγήματος- ο κόσμος
Που κρέμεται από μια κλωστή βαρύτητα
Η λογική και έχει ακόμη ύλη συμπύκνωση
Χρώμα γεωμετρικό γαλάζιο υπέρυθρο
Σχήμα μυρωδιά -εκεί-
Θα ανακοινωθεί το τελετουργικό μιας
Εκτέλεσης
Κεφάλι: η υδρόγειος
Σώμα: το χάος
Και τα αστέρια (παλιά παρτίδα ονείρου)
Παίρνουν διάταξη άλλη
Φτιάχνουν λεπίδα ασημίζουσσα
Και αιχμηρή
Έτοιμα να αποκόψουν
Ό,τι κοχλάζει χαίνει αντιδρά δακρύζει
Σαν το κωλόβομα του κολοβόματος
Που είναι πυώδες γαλαζοπράσινο
Και με πεισματική εμμονή κάνει
Κύκλους

Γίνεται η αποκοπή

Το κεφάλι υδρόγειος. (Πόσο οι αυλακώσεις
Της υδρογείου μοιάζουν με εγκέφαλο
Ανθρώπου)
Κραυγάζει ο δήμιος Άστρος με την ορμή
Της απόφασης Έπειτα κενό μαύρο
Αποφα/σειστικό από/φασιστικό τελειωτικό
Γεμάτο ψύχος και πυρετό και ψύχος
Όμως, με μεγάλη ταχύτητα η δεύτερη γη
Η σχεδόν δίδυμη σχεδόν σιαμαία
Ένα άλλο κεφάλι υδρόγειος από δύο σκέλια
Βαρυτικής ακτίνας
Με την ίδια αναγλυφικότητα
Την ίδια αναγλειψιμότητα των ανθρώπων
Τα ίδια βουνά περιπαθείς κοιλάδες υψίπεδα
Την ίδια συστροφή του χρόνου
Την ίδια μέτρηση την αποφυγή
Την μεγένθυνση του Εγωτικού κυττάρου
Του ευκαρυωτικού
Του σαφώς προσδιορισμένου
Του εκ του μηδενός εκπορευόμενου
Το συν ψυχή και νερό συνδοξαζόμενο
Του τέλους που καταλήγει
Στην αφύσικη ακοή
Ενός υδραργύρου
Που ζεματάει
Του ύπνου που χαίνει
Του νεφρίτη που κάθισε
Στο ροδαλό
Του προσώπου
Στον ήχο του δελφινιού
Στην ακρόαση

Γίνεται η αποκοπή
Η διάσπαση

Τα αστέρια παίρνουν την συνήθη διάταξη
Ωρίωνας
Μικρή και μεγάλη επαναφορά

Και κάθε βράδυ το ίδιο
Κανένας πλανήτης δεν υπέστει τόση
Κρανιοτομή από τα αστέρια την λάμψη
Τον δήμιο Άστρο

Τόσος αποκεφαλισμός και η γη μια σαύρα σφαίρα
Που ξαναγεννάει ουρά κεφάλι πρόσωπο μάτια
Ρουθούνια χέρια κορμό
Ξυπνάει σε μια συνεχή εκκοίλανση της
Πραγματικότητας
Ένα σώμα από άκρου εις άκρον ερωτικό αποχαυνωτικό
Αρπακτικό και υπέροχο
Ένας ολόκληρος κόσμος

Η απαλή μετατόπιση της εικόνας έγινε
Διαφάνεια περατή
Προσωποποιημένη
Αφέθηκε να κοιμηθεί και να αφηγηθεί
Έναν διχασμό
Στην τρίτη τέταρτη διαδρομή για τον ύπνο
Αφέθηκε