ΤΟ ΤΙΠΟΤΑ ΑΠΕΙΡΟ

Καλλιόπη Πασιά

Πόσο δύσκολο σου ήταν να κάνεις την κίνηση; Τότε που έπρεπε, όπως πρέπει όταν τελικά δεν πρέπει, γιατί τι είναι αυτό που ορίζει το πρέπει και τι είναι αυτό που καλείται να δώσει ορισμό; Δίσταζες, όπως το κάνεις κάθε φορά που η παρουσία σου είναι αναγκαία για κάποιον άλλο. Αναγκαίο. Τίποτα δεν είναι αναγκαίο σε έναν κόσμο άχρονο, χρόνια τώρα, όπου ο χρόνος δεν μπορεί να μετρηθεί γιατί απλώς δεν υπάρχει. Όπως και εσύ δεν υπήρχες από τη στιγμή που έπαψε αυτή να υπάρχει. Όσο κι αν φέρνεις στο νου σου τη σκηνή, είναι σαν να μην την έζησες ποτέ, τότε που τη ζούσες, τότε που συνέβη, σαν να μη την ένιωσες, χρόνια άνιωθος τώρα.
Έφυγε όμως, χάθηκε, με έναν χαμό που μόνο σε αυτήν θα ταίριαζε. Κινηματογραφικό. Στις ρόδες του μπροστά. Και συ τι έκανες; Αντί να μείνεις να καλύψεις το κενό, έφυγες από ‘κει, γύρισες εκεί από όπου είχες φύγει. Ήρθες εδώ που δεν έπρεπε να ‘ρθεις, για να μην μπορείς να φύγεις. Στην πόλη με το γκρι, πάντα μισούσες το γκρι, γιατί αυτή το λάτρευε, ό,τι λάτρευε το μισούσες, αν δεν ήσουν εσύ. Μα πώς να ήσουν εσύ, αφού ούτε εσύ λατρεύεις εσένα, λατρεύεις κάτι άραγε; Μόνο εκείνη σε λάτρευε. Γιατί δεν σε ήξερε, γιατί σε φανταζόταν. Αν ήξερε αυτό που ήσουν, τη φαντασία που δεν είχες, θα τα είχε φανταστεί αλλιώς. Όπως δεν θα μπορούσες καν να φανταστείς.
Και τώρα είσαι εδώ. Στο δρόμο κάτω από ένα σπίτι που θα μπορούσε να είναι σπίτι σου, σε μια πόλη που θα μπορούσε να σε είχε μεγαλώσει. Τίποτα δεν μπορεί να σε μεγαλώσει, αφού τίποτα δεν χαράζεται πάνω σου και μόνο με τα σημάδια μεγαλώνει κανείς. Αχάρακτος είσαι, αχαρακτήριστος ήσουν. Μέχρι ένα σημείο το δέρμα σου ήταν ακόμη μαλακό, ήταν παρθένο, θα μπορούσες να σκάψεις πάνω του. Προτίμησες να το πετρώσεις, αφού πέτρα ένιωθες, μπορούσες άλλωστε να νιώσεις κάτι άλλο;
Πέτρα, όχι βράχος. Ο βράχος είναι δυνατός, εσύ δεν ήσουν. Ποτέ δεν υπήρξες. Από τι είναι η πέτρα και από τι ο βράχος φτιαγμένα; Ύλη απροσδιόριστη ή ίδια, κανείς δεν μπορεί να πει. Πες αν μπορείς έλεγες στο μέσα σου μα όσο το λεγες, όσο το αναρωτιόσουν, τόσο μαλάκωνες. Φταίνε οι ερωτήσεις που μας αλλάζουν. Μετά από αυτές δεν είμαστε ποτέ ίδιοι. Αν έχουν προηγηθεί και οι απαντήσεις τότε τα πράγματα είναι χειρότερα, ή καλύτερα, σίγουρα όμως διαφορετικά. Κανείς δεν ξέρει. Εσύ ήξερες.