Το αριστερό παπούτσι

Δημήτρης Γκιούλος

Αυτό το μαγικό του χάρισμα πάντα να μπερδεύεται μέσα στους ανθρώπους. Όχι ανάμεσα, μέσα. Να είμαστε ακριβείς.
Κάποτε, κάποια του είχε πει πως μοιάζει με παπούτσι με λυμένα κορδόνια. Μεγάλη φαντασία αυτή η κάποια. Σίγουρα θα της χρησίμευε για να μεγαλώσει τα τρία παιδιά που είχε στοχοποιήσει να γεννήσει για να εκπληρώσουν τον προορισμό της στη γη. Αυτοί είναι οι πόλεμοι με τα πιο αθώα θύματα κι ας λέτε εσείς.
Έμεινε να κοιτάει τα μούτρα του στον καθρέφτη. “Είδωλο, σου είπα”, σχολίασε ο ανώνυμος επιμελητής. Δεν του απάντησε καν. Κοιτούσε ώρες και καμία δραματική αλλαγή δεν συνέβαινε. Ήλπιζε ο καθρέφτης να “έσπαγε πρώτος” και να του μιλούσε, ήταν θέμα αξιοπρέπειας, όμως είχε αρχίσει να κουράζεται και να τον πιάνει πονοκέφαλος κι ο καθρέφτης έδειχνε σκληρό καρύδι. Κόντευε να αυτο-ματιαστεί και δεν παίζουν με τέτοια πράγματα. Άντε τώρα να πετύχει καμιά γριά να τον ξεματιάσει. Είδος προς εξαφάνιση έχουν γίνει.
Τότε ήταν που το πήρε απόφαση. Ήταν καιρός για καταδύσεις. Σηκώθηκε σαν χολιγουντιανός ήρωας και αποφασιστικά περπάτησε από το μπάνιο ως το σαλόνι. Τέσσερα βήματα Εκεί, βούτηξε με χάρη ολυμπιονίκη στον καναπέ κοιτάζοντας το ταβάνι του. Εκεί, βούτηξε μέσα του. Μια φορά να ξεχνιόταν λίγο παραπάνω και δεν θα επέστρεφε.

Κάθε φορά ευχόταν να είναι αυτή η φορά. Κάθε φορά επέστρεφε για να τον δέσουν δυο γυναικεία χέρια.