Οι νύχτες

Αγγελική Μαυρομμάτη

Στη ζωή μας μαθαίνουμε μέσω των εμπειριών μας πως όλα τα βράδια δεν είναι ίδια. Υπάρχουν βράδια γεμάτα αγωνία για το επόμενο πρωί, υπάρχουν βράδια αϋπνίας κατά τη διάρκεια των οποίων παλεύουμε με τις σκέψεις και τα υποθετικά σενάρια, υπάρχουν τυχαία, ασήμαντα βράδια που περνούν και δεν αφήνουν τίποτα πίσω τους πέρα από την εφήμερη αίσθηση της ξεκούρασης και υπάρχουν και κάποια βράδια σχεδόν μοιραία, που αντιλαμβανόμαστε, αφού περάσουν, πως είχαν δικό τους ανεπανάληπτο νόημα και σημασία.
Ένα τέτοιο βράδυ σου μίλησα για την αγάπη που έχω για τις λέξεις και τη νύχτα. Σε ρώτησα, αν έπρεπε να διαλέξεις, τι θα επέλεγες και μου απάντησες διστακτικά πως η νύχτα παραμένει το καλύτερο μισό της μέρας. Γιατί τα πράγματα δεν φωτίζονται, μου είπες, με άπλετο φως και κρατάνε μονάχα κάποιες από τις αποχρώσεις τους, αφήνοντας τις υπόλοιπες ελεύθερες στη φαντασία για να τις συμπληρώσει.
Κατάλαβα τότε πως αυτό ήταν ένα βράδυ που δεν σχεδίασα και δεν θα μπορούσα ποτέ να ξαναζήσω. Η δροσιά από το πάτωμα, τα πουλιά της νύχτας και οι μελαγχολικές μελωδίες απέδειξαν πως μερικά βράδια αποκτούν νόημα ακριβώς από την απροσχεδίαστη φύση τους. Πασχίζουμε να βάλουμε την ζωή μας σε τάξη, να τακτοποιήσουμε τις υποχρεώσεις μας, να κάνουμε πρόγραμμα που να χωράει όλες τις εκρεμμότητες, να αφήσουμε χρόνο για χαλάρωση και διασκέδαση που δεν μοιάζουν πια με τον εαυτό τους, καθώς είναι ορισμένες κατά παραγγελία και σχεδόν πάντα στη λάθος στιγμή.
Τα τυχαία αλλά σχεδόν μοιραία βράδια αποδεικνύουν πως οι πιο όμορφες εμπειρίες έρχονται αβίαστα. Οι πιο όμορφες αναμνήσεις δημιουργούνται τις φορές που βάλαμε το κινητό στο αθόρυβο, βγήκαμε από το ωράριο ακόμη κι αν αργήσαμε στο ραντεβού και αφεθήκαμε στην παρόρμηση μιας όμορφης βραδιάς.
Για αυτό και για όλα τα μοιραία αυθόρμητα βράδια θα αγαπάω πάντα λίγο παραπάνω την νύχτα. Γιατί μοιάζει ατελείωτη και μας ξεγελά. Μας κάνει να πιστεύουμε πως το επόμενο πρωί δεν θα έρθει ποτέ και έχουμε μία αιωνιότητα υπό το φως των αστεριών για να εκμυστηρευτούμε όσα νιώθουμε βαθιά μέσα μας, να δοκιμάσουμε όσα σκεφτόμαστε κολλημένοι στην κίνηση και να απολαύσουμε την στιγμή όπως αυτή έρχεται.
Ένα τέτοιο βράδυ λοιπόν έμαθα πως όταν ακουμπάς πολύ απαλά τις χορδές ενός οργάνου καταφέρνεις να απομονώσεις από όλο το φάσμα του ήχου εκείνες που κρύβονται πίσω από τις κύριες νότες. Αυτές οι κρυμμένες νότες λέγονται αρμονικές κι αν με ρωτήσετε -παρότι ξέρω πως κάνω λάθος- θα σας πω με σιγουριά πως ακούγονται καλύτερα τη νύχτα όταν το φως είναι λιγοστό και τα χάδια πιο απαλά. Ακούγονται καλύτερα τη νύχτα όπως άλλωστε και όλες οι μεταμεσονύκτιες εξομολογήσεις.