Κοινές Δευτέρες

Αγγελική Μαυρομμάτη

Ο αποχωρισμός δεν είναι πάντα ένα αντίο που θα ειπωθεί, μια αγκαλιά πριν από ένα μεγάλο ταξίδι, ένα μήνυμα που γράφει «μπαίνω στο αεροπλάνο, θα μου λείψεις». Μερικές φορές, ο αποχωρισμός, έρχεται πολύ πριν ή και μετά την αποχώρηση. Είναι ένα βλέμμα μεταξύ δύο ανθρώπων που έχουν χάσει την οικειότητα που κάποτε προστάτευαν περισσότερο από όλες. Είναι η στιγμή που παρακολουθώντας μια ταινία δεν θα σκεφτείς συνειρμικά το ίδιο πρόσωπο που σκεφτόσουν ως τώρα. Δεν θα πάρεις τηλέφωνο να μοιραστείς κάτι αστείο που συνέβη, ούτε θα στείλεις σε μήνυμα κάτι που είδες και σου τους θύμισε. Είναι οι ημερομηνίες που θα πάψουν σιγά σιγά να σημαίνουν κάτι προσωπικό και θα μετατραπούν και πάλι σε κοινές, απλές καθημερινές Δευτέρες και Τρίτες και Τετάρτες. Όλες οι ανθρώπινες σχέσεις χρειάζονται δύο για να ξεκινήσουν, να λειτουργήσουν και να προχωρήσουν. Η συγκατάθεση σε αυτές τις περιστάσεις είναι μια αβίαστη πράξη μεταξύ δύο ή περισσοτέρων συμβαλλομένων μελών. Ο αποχαιρετισμός όμως είναι μοναχική υπόθεση. Είναι μια απόφαση που δεν χρειάζεται να είναι ούτε ταυτόχρονη αλλά ούτε και αμοιβαία. Για αυτό μπορεί να συναντήσεις ανθρώπους που φαινομενικά περπατούν δίπλα ο ένας στον άλλο αλλά έχουν επί της ουσίας ήδη επιλέξει αντίθετες κατευθύνσεις.
Ο αποχωρισμός είναι ένας διακόπτης που ανάβει ή σβήνει μέσα μας και φωτίζει πράγματα που άλλοτε δεν μπορούσαμε να διανοηθούμε ότι υπάρχουν, ενώ παράλληλα σμπρώχνει στο σκοτάδι όλα όσα πιστεύαμε ότι θα παραμείνουν για πάντα στο προσκήνιο των προτεραιοτήτων μας. Είναι η στιγμή που το σκοινί πολλών μικρών υποχωρήσεων, συμβιβασμών και αναβολών τεντώνει τόσο που σπάει. Γιατί όταν αποχωρίζεσαι έναν άνθρωπο, όποια κι αν είναι η ιδιότητά του στη ζωή σου, πάντα κάτι μέσα σου σπάει. Αυτό λοιπόν ας είναι η δήλωση που οφείλουμε ώστε ο αποχωρισμός να μην βρει κανέναν απροετοίμαστο. Οι αποχωρισμοί οφείλουν άλλωστε να υλοποιούνται μέσω λέξεων, έστω κι αν αυτές είναι γραπτές, έστω κι αν αυτές δεν ειπωθούν ποτέ στους άμεσα ενδιαφερόμενους. Γιατί οι λέξεις μπορεί να μην κολλάνε ότι έσπασε μέσα μας αλλά έχουν πάντα την δυνατότητα να μας επιτρέπουν να βάλουμε τελεία σε μία πρόταση που μέχρι τώρα αιωρείται στο μυαλό μας. Ας είναι λοιπόν αυτό το κείμενο μία εξήγηση για τους αποχωρισμούς που βιώσαμε και ένα γραπτό αντίο ή εις το επανειδείν προς όλους όσους αποχωριστήκαμε.