ΑΥΤΟΙ ΠΟΥ ΜΑΣ ΞΕΧΝΟΥΝ

Κωνσταντίνος Τσακίρης

---

Δε ζητώ απ’ τους ανθρώπους
να με νιώσουνε δικό τους
μα φοβόμουν σαν γινόμουν
ο μοναδικός εχθρός τους

Δεν υπάρχουν μονοπάτια
π’ οδηγούν στην εξουσία
Μόνο δρόμοι και παλάτια
που κοιτούν την απληστία

Δεν υπάρχουν ερωμένες
που κρατούν Χρυσά ποτήρια
Μόνο κάτι κρύες μέρες
που κυλιέσαι σαν τα φίδια

Ένας πόνος μεσ’ στο στήθος
ένας μέσα στο σεντόνι
σου θυμίζουνε το πλήθος
που κοιτά απ’ το μπαλκόνι

Παρακμιακές αγάπες
Σκόπιμες συνουσιάσεις
ένα χάδι μ’ αυταπάτες
Σε μεθά λίγο πριν χάσεις

Όλοι τους τα βράδια κλαίνε
όλοι τους χαμογελούν
τα τσιγάρα δεν τους φταίνε
μα αυτοί που τους ξεχνούν

Ένα δάκρυ επιμένει
να νοθεύει το ποτό μου
Το σφυγμό μου απαρνιέμαι
και το άρρωστο μυαλό μου

Πλησιάζοντας το τέρμα
Χάνω κάθε αντοχή μου
και στο ματωμένο δέρμα
σχεδιάζω τη ζωή μου

Από την ποιητική συλλογή, Τα όνειρα αντέχουν στο χρόνο
Εκδόσεις Ίαμβος, 2006