Μια νύχτα

Μαρία Σταϊκοπούλου

Όταν γράφω αναβοσβήνει το χέρι μου
μα όσο αυξάνει η νύχτα δεν βλέπω
μόνο ακούω
στάζει το άγριο μέλι σου
ρουφώ το μεδούλι απ’ τις κλείδες σου
να δω μετά που θα στηρίζεται η πλάτη σου -γεμάτη μυρωδιά γυναίκας-
το βλέπεις κι εσύ
δεν χωράς στις ποιητικές μου διαστάσεις
όπως-όπως σε στριμώχνω στις λέξεις
οι παρενθέσεις δεν εμποδίζουν το φως σου
και όπου κι αν πάω παρευρίσκεσαι -πάλι το χάος, εδώ;-
δεν μπορώ να πω ψέματα
μ’ αγγίζεις εκεί που πονάω -η τέχνη εγκαύματα-
και με γιατρεύεις
όλο κάνω θέση να ‘ρθεις
κι όλο μένω άδεια
θέλω τα χίλια σου χρώματα
σ’ αυτό το κενό μου ν’ ανατέλλει ο κόσμος σου
άλλωστε από το τίποτα δημιουργούνται τα σύμπαντα
οι λέξεις με ειδοποιούν -είναι λάθος μου-
όμως επιμένω
το ποίημα αυτό έγινε από μόνο του
και εσύ
πού είσαι;