Ο Αινείας
Δημήτρης Γκιούλος
Το χώμα του σπιτιού σου δεν είχε σημαίες και σύνορα. Με κρασί ήταν ποτισμένο και χορευταράδες το πάταγαν. Κοίτα να δεις που νόθευσαν το κρασί με αίμα κι ήρθαν να δείξουνε πως χορεύεται ο χορός του Ζαλόγγου. Ξερίζωτος έμεινες, χωρίς χώμα. Κι οι ρίζες σου γίναν οι άνθρωποι κι οι μνήμες. Αινείας σωστός να κουβαλάς την ιστορία σου στην πλάτη, μια γερασμένη, άρρωστη, σπασμένη ιστορία αυτή που σου ‘μεινε. Κι όμως, αυτή την ιστορία θα την κουβαλήσεις σ’ ολόκληρη τη γη αν χρειαστεί. Κι όταν ένα με το χώμα γίνει, το χώμα εκείνο, θα γίνει το χώμα σου, το σπίτι εκείνο, σπίτι σου. Με κρασί θα το ποτίσεις και μουσικές θα ακουστούν. Γιατί, αδερφέ μου, παντού υπάρχει ένα καταφύγιο για όλους. Πάντα θα παλεύουμε γι’ αυτό και πάντα θα νικάμε, κουβαλώντας στην πλάτη μας ολόκληρη τη γη.
Ο Αινείας
Κωνσταντίνος Παπαπρίλης Πανάτσας
Είναι φορές,
που η θάλασσα,
ξεβράζει θαύματα,
από χρόνους περασμένους.
Ψυχές ξεβράζει,
που ζευγαρώνουν σε μακροβούτια,
μάτια που μείναν ανοιχτά
μπροστά στου κόσμου
τη φρίκη όλη.
Κι ένωσαν τις κόρες τους,
ν’ αντικρίσουν χώματα νέα,
τους γιους ένωσαν,
τους πατεράδες,
τον Αινεία και τα φτερά του
τ’ αληθινά,
δεμένα στην πλάτη του.
Τα σύνορα είναι κλωστές μονάχα,
πλεγμένες απ’ την τύχη,
κι οι παλίρροιες,
κάθε που η σελήνη τις προστάζει,
φουσκώνουν και το αίμα μαζί,
να σηκώσει κύμα,
ν’ αφρίσει,
ν’ αναδυθούν απ’ τους βυθούς,
πατρίδες κι όνειρα.
Για κείνους,
που διασχίζαν εφιάλτες.
Ένα βήμα τη φορά.
Θ’ ανέβεις.
