Μη

Καλλιόπη Πασιά

Στέκεται εκεί,
στο ηλιοβασίλεμα,
με πλάτη σε τάφο του παρελθόντος,
με θέα ένα μέλλον που αδυνατεί να διακρίνει,
κάτω από ένα σύμβολο που παλεύει ακόμη να πιστέψει
και αναρωτιέται…
τώρα τι;
Ένα βήμα μπροστά του το κενό.
Το πράσινο της ζακέτας θα ‘γραφε όμορφα στα βράχια.
Θέλω να φωνάξω «μη…»
στο άγνωστο αγόρι.
Γιατί, μην ξεχνάς,
όπως γράφεται και στον Πεισίστρατο
κοίτα τι όμορφα που είναι τα ξανθά παιδιά
όταν σταματούν τη σοβαρή κουβέντα κι απομένουν βαθιά συλλογισμένα
κι ονειρεύονται περιπέτειες με ήρωες ξακουστούς,
με τον Ζορό ή τον Χριστούλη…
Μη.