Ο ΚΥΡΙΟΣ ΑΓΗΣΙΛΑΟΣ ΕΠΑΜΕΙΝΩΝΔΑΣ ΓΑΡΤΙΝΕΝΙΟΣ ΚΟΡΩΠΙΚΗΣ

Αλέξης Αντωνόπουλος

Κανείς δεν ήξερε ποιος ή ποια δολοφονούσε τους σπουδαιότερους συγγραφείς του πλανήτη. Δράστες και κίνητρα ήταν θαμμένα στο σκοτάδι· υποψήφιοι ένοχοι, ασφαλώς, υπήρχαν πολλοί: Λυσσασμένοι τζιχαντιστές, ζηλόφθονοι γραφιάδες, παραμελημένοι επιστήμονες, και για λόγους που μου διαφεύγουν αυτή τη στιγμή, κάποιος Αλέξης Αντωνόπουλος (νομίζω πως μια εφημερίδα έγραψε ότι έχει περίεργη φάτσα).
Κανείς δεν υποψιάστηκε, ποτέ, τον κύριο Αγησίλαο Επαμεινώνδα Γαρτινένιο Κορωπίκη. Κανείς δεν πρόσεχε πόσο βιαστικά, κάθε Τρίτη μετά τη δουλειά, ο κύριος Αγησίλαος Επαμεινώνδας Γαρτινένιος Κορωπίκης κατευθυνόταν στο πλησιέστερο βιβλιοπωλείο. Κανείς δεν έμπαινε στον κόπο να παρατηρήσει την αγωνία του ενώ εξερευνούσε τα ράφια, τη λαιμαργία με την οποία ξεφύλλιζε τα βιβλία. Κανείς δεν έβλεπε τη λάμψη στο πρόσωπο του όταν διάβαζε μια πρώτη πρόταση που τον έκανε να ελπίζει.
Κανείς δεν ερχόταν ποτέ σπίτι του. Έτσι, κανείς δεν παρακολουθούσε το ξεκίνημα μιας ανάγνωσης που, μέσω της πρώτης πρότασης, του είχε υποσχεθεί ότι θα του αλλάξει τη ζωή – ούτε την αγάπη στα μάτια του όταν η 15η, η 49η, και η 103η πρόταση επιβεβαίωναν τούτη την υπόσχεση – ούτε την αναπνοή του όταν οι σελίδες άρχιζαν να τελειώνουν – ούτε την οργή του όταν μετά τη σελίδα (δεν έχει σημασία ο αριθμός της σελίδας, σημασία έχει ότι ήταν η τελευταία σελίδα), ο κύριος Αγησίλαος Επαμεινώνδας Γαρτινένιος Κορωπίκης κοιτούσε γύρω του και ο κόσμος δεν είχε αλλάξει, κοιτούσε τον καθρέφτη του και ο καθρέφτης δεν είχε αλλάξει, και καταλάβαινε πως, για ακόμη μια φορά, η υπόσχεση δεν είχε τηρηθεί· καταλάβαινε πως ακόμα ένας συγγραφέας τον είχε προδώσει.

Περισσότερα κείμενα του Αλέξη Αντωνόπουλου.