Άτιτλο σαν τη βροχή

Μάξιμος Τρεκλίδης

Ένας τρίχινος ήλιος προσπαθεί ν’ αποφύγει την άστρινη
Γάτα του σύμπαντος που τεμπέλα αναπαύεται
Στα μακρινά ποδάρια του Ανεξήγητου, εκεί οπού
Μάς ρώτησαν εκείνες που αγαπήσαμε γιατί τις αγαπάμε
Λες κι ένα μωρουδάκι μπορεί να περιγράψει τη γέννα του.
Τώρα μονάχα πόνος ξενοπερνάει όπως πέρασα
Απ’ τη ζωή μου: έρημος και λίγος.
Δεν προλαβαίνω άλλο να φοβάμαι – τίποτα πια –
Τίποτα, μόνον οι λέξεις που πέφτουν σαν άστρα
Κι ο θάνατος που απεύχεται τη γαλήνια σιωπή μου.
Κάτι να συγκινεί, κάτι μικρό κι αιώνιο διαλέξτε
Και πάρτε λίγο απ’ την άλλη, την παράλληλη ζωή μου:

α) απότομα σταματούν οι κυλιόμενες σκάλες κι εκείνος μένει ακίνητος κάπου στη μέση περιμένοντας να προχωρήσει.
β) τα κρατάει όλα μέσα του (πόνους χαρές και τα λοιπά) όσο φυσάει μια πικραλίδα που μένει ακίνητη καθώς τον παίρνει ο αγέρας.
γ) καίει απεγνωσμένος τετράδια σαν το παιδί που τσακώθηκε με τους γονείς του και πάει να κόψει τα ομορφότερα λουλούδια από τον κήπο του πατέρα του.
δ) διαβάζει το ημερολόγιο τ’ ουρανού σα να κρατάει το λεύκωμα των θεών και κάθε τόσο σταματάει στις κίτρινες άνω τελείες να πάρει μιαν ανάσα κι ο ουρανός παίρνει μια κλίση άκρως ρεαλιστική.

Μα πρώτα οι διαφημίσεις της καρδιάς, τα τηλεμάρκετινγκ
Του σώματος, ο κόσμος με την αρθρίτιδα – περασμένες πέντε
Εντωμεταξύ κι ούτε τα προσχήματα απ’ την μοίρα.
Μία του περιμένω, δύο του περιμένω, τρεις και περιμένω.
Διαλέγουν οι καιροί…
___Αλλάζω διαίσθηση: «Μανιακός αιμοσφαίριο σκορπάει τον τρόμο»,
«Κηλίδες αίματος στο χιόνι, ηωσινόφιλα αιμοσφαίρια για ύπαρξη»,
«Δυο βλέμματα βρέθηκαν παγωμένα», αυτά που γίνονται συνήθως, ξέρεις.
___Αλλάζω προς τα πίσω πάλι…
Μα η ζωή περνάει ξυστά απ’ τη ζωή μου αφήνοντας
Το αυριανό παιδί που ήμουν, μία ειρωνεία κι έναν γνωστό αναστεναγμό.

_________Αφού στη νύχτα δεν έχει μοίρα ο θάνατος κι ούτε επείγοντα.