Ένας χορός αποσύνδεσης

Γεωργία Τρούλη

Δεν δεινοπαθήσαμε ποτέ
Βλέπαμε σταγόνα βροχής
Τη νομίζαμε μίσχο και ανεβαίναμε πάνω κάτω
Σαν χορεύτριες σε κολώνες σε κωλόμπαρα.
Τώρα το υγρό δεν αστειεύεται – Ξερνάει προεκτάσεις
Παλίρροια-αναχώρηση. Δεν ησυχάζει. Αχανές δοχείο μελάνης
Αποτυπώνει σχήματα, χρώματα πασμίνας. Ποιος είπε ότι το νερό δεν
δημιουργεί χαράξεις; Ποιος πίστεψε ότι δεν έχει κορμό συμπαγή; Ότι δεν είναι στέρεο;
Υπάρχουν μύθοι σε λαούς. Λένε πως το νερό κάθε βράδυ μια ώρα κοιμάται. Μένει ακίνητο.
Είναι εκείνη η ώρα που μέσα στο υγρό συμβαίνουν αυτονόητα θαύματα. Αγγίζονται πλάσματα. Φουσκώνουν από ροή. Παραμένουν ακούνητα. Γεννούν πλαγκτόν. Κατεβάζουν την τελευταία ακτίνα ήλιου που τρυπώνει σε εκείνο το βάθος. Με την άκρη της γράφουν από δεξιά στα αριστερά. Κι αντίθετα. Διπλώνουν το νερό στα τέσσερα και φτιάχνουν τον αλγόριθμο μιας ηπείρου.
Πλέκουν το φράγμα με σώματα. Το διαπερνούν με βλέμμα που ακτινοβολεί.
Καταπίνουμε αριθμούς, δελτία αφίξεων, σήματα λιμένα. Το νερό αναβλύζει μήτρα, μνήμη, τελετή. Στο επάνω του στρώμα βαθιά ουλή χαραγμένη από διαδρομή που συνέβη. Μια ουλή σε νερό τόσο βαθιά. Δεν θα πιστεύεις στα μάτια σου. Σαν δέρμα τρυφερό που ανέχτηκε τριβή και παλινδρόμηση από κλαδί δέντρου. Λίγο πριν ξεριζωθεί, έψαχνε σταγόνα υγρασίας σε σώμα παιδιού.

Έπειτα βλέπαμε την βροχή. Τη νομίσαμε κουρτίνα πραγματικότητας που αφήνεται μόνο από πάνω προς τα κάτω. Είχαμε πλεξιγκλάς όραση.
Μια σταγόνα νερού κάνει τον κύκλο της. Αποσυνδέεται. Χορεύει.

Κύτταρα να πέφτουν πάνω στο κεφάλι μας – Νομίζουμε βρέχει.