Σονέτο της νύχτας

Γιάννης Αντιόχου

Ήταν αυτό, το από τα πριν στα δύο βλέφαρά σου
κομήτες κι άλλοι απλανείς αστέρες στα μαλλιά σου
Ήταν αυτό, το απ΄ τα μετά που μένει πικραμένο
τραύμα θαρρείς και μυστικό για πάντα σφραγισμένο

Μικρές, λειψές κι ανίερες διαθλάσεις και μαγείες
του κόσμου είν’ οι ελάχιστες σκιές και μαγγανείες
μαύρες μιαρές κι απόκοσμες όλες μας οι ελπίδες
στις κόκκινές μας άγκυρες αστράψανε λεπίδες

Μα όλη τη νύχτα έριχνε μια ανέκκλητη βροχή
κι ανέβηκαν απ’ το έρεβος μεγάλοι ποντικοί
μ’ ουρές μαστίγια σκληρά, με δόντια σαν καρφί

Λαγνεία μέσα στο όνειρο, έν’ άψυχο κορμί
δαγκώνοντάς το γεύτηκα μιαν άβυσσο πυκνή
της ηδονής, του σπαραγμού, ας μείνει η κραυγή