«ΕΝΑΣ ΠΑΙΔΙΚΟΣ ΘΟΡΥΒΟΣ»

Δημήτρης Βούλγαρης

Κι όλο έτρεχα. Θυμάμαι. Προς το θολό εκεί. Που ξημέρωνες. Χωρίς σκέψεις. Μόνο με αγγίγματα. Αναμονές. Δακρυσμένα χαμόγελα. Ασφυκτικές πιέσεις. Βλέμματα. Και μια ελευθερία. Απροσδιόριστη για εκείνες τις μέρες. Πρωτόγνωρη. Μα απεριόριστη. Μια μάχη που όλο χανόταν. Μια ήττα που ήταν γιορτή. Αθωότητα. Παιδική αμαρτία. Όχι θάνατος όπως τώρα. Όχι τραγική απώλεια. Τα εμπόδια υπήρξαν αφορμές για κραυγές άλματα. Όχι σιωπές. Τότε νύχτωνε στον κόσμο. Όχι στις ζωές μας. Όχι στα μάτια μας. Οι μουσικές ήταν έρωτας. Μια όμορφη θλίψη που μας άνηκε πριν τη γνωρίσουμε. Όχι διαθήκες. Τα κορμιά μας κιθάρες ηλεκτρικές. Με ενισχυτές μόνιμα στο on. Σε κάποιο σκοτάδι. Τα στόματά μας ηχεία με σκοπό να διαταράξουν την κοινή συνείδηση. Τα μάτια μας καθρέφτες του Κόσμου που θέλαμε. Και «τον θέλαμε τώρα». Ο δρόμος ήταν ζωή. Η νύχτα θρησκεία. Έμπαινες μέσα της ξυπόλυτος. Τη σεβόσουν. Με κάποιου είδους βρόμικο μα αγνό σεβασμό. Έβγαινες γυμνός. Κάτι έλειπε. Μα δεν πείραζε. Το χαμόγελο ήταν χαμόγελο. Όχι αυταπάτη. Τώρα όποιο δρόμο και να πάρεις δεν βγάζει πουθενά. Τώρα όταν πέσει η νύχτα προσεύχεσαι να περάσει γρήγορα. Για να μην περάσεις εσύ.

Όλο σε άγγιζα. Κι όλο έφευγες. Και ξανά από την αρχή. Ένα παράξενο παιχνίδι. Για να γνωρίζουμε καλύτερα τους εαυτούς μας. Τις αντοχές μας. Να τεντώνουμε τόσο τις χορδές και να τις χτυπάμε με μανία. Σταματώντας λίγο πριν σπάσουν και χαθούμε. Προτιμήσαμε να χανόμαστε σταδιακά. Το αποτέλεσμα ήταν το ίδιο. Τα ενδιάμεσα είναι που μετράνε. Κι από αυτά είχαμε. Αρκετό υλικό. Φτάνει για να τα αγαπήσουμε όλα ξανά. Και ξανά. Και πολλά ξανά στη σειρά.

Όλα ήταν αλλιώς. Ώσπου σε έχασα. Σε κάποια ευθεία έφυγες μπροστά. Εξαφανίστηκες στο χρόνο. Διάλεξες άλλη εποχή. Οι μουσικές έσβησαν. Τα χαμόγελα κρύφτηκαν. Όλα αυτά που ήταν αλλιώς χάθηκαν. Έμειναν μόνο τα συνηθισμένα. Να περιφέρονται άσκοπα τριγύρω. Ανάμεσά τους κι εγώ. Να ψάχνω κάποιο γνώριμο δρόμο που θα με οδηγήσει πίσω στον κλεμμένο θησαυρό. Την περιουσία μιας γενιάς που εγκατέλειψες. Μάταια όμως. Ο κόσμος χτίστηκε από την αρχή. Πάνω στα ερείπια. Φωτεινά χαλίκια στολίζουν το κενό. Μπερδεύουν τις αναμνήσεις. Νέοι δρόμοι. Καινούρια αδιέξοδα. Τρυπώνω σε στενά που βγάζουν σε λεωφόρους. Κάνω κύκλους. Παραπατώ. Πέφτω. Δεν έχει γούστο πια. Κάποτε είχαμε εμάς. Τώρα έχουμε τους άλλους. Κι αυτούς που επινοήσαμε. Και είμαστε μόνοι. Πάλι.

Εγώ τρέχω. Ακόμα. Είναι μεγάλη η διαδρομή. Αιώνια. Κάθε στροφή οδηγεί σε μιαν άλλη.

Ποτέ δεν έφτασε. Ποτέ δεν έφτασες.