Το Σονέτο του Εξαποδώ

Γιάννης Αντιόχου

Είναι π’ ανοίγεις μια αγκαλιά σπάζοντας αλυσίδες
με σκάβεις μέσα στα μαλλιά φυτεύοντας ελπίδες
είναι και που το δέρμα σου όλο π’ ανοιγοκλείνει
καθώς καταποντίζεται η γλώσσα μου στη δίνη

Είναι τ’ αστέρι μου φτενό μ’ ακόμη αναβοσβήνει
κι ένα σκυλί που αλυχτά στα δόντια του ακονίζει
μία μεγάλη ομορφιά, του κόσμου όλη την πίκρα
ανάσες κλέβω ζωντανών και παζαρεύω λύτρα

Το ξέρεις πως δεν σ’ αγαπώ μα βάστηξέ με δεν μπορώ
θα συντριβώ, θ’ αναληφθώ, μόλις χαράξει θα χαθώ
και η ζωή μου πια θαρρώ, το θλιβερό μου μυστικό

Σβήσε το φως, δες στο λαιμό, φέγγει χρυσός εξαποδώ
Εδώ σκύψε, εδώ, στην τρύπα που ‘χω στην καρδιά
διψάς σε τόση ερημιά, μία μικρή να πιείς γουλιά