Via Lactea

Δέσποινα Ντάση

(Απ’ τους μαστούς του σύμπαντος θήλασα
του γαλαξία το γάλα.
Δεν είχα μητέρα
δεν είχα πατέρα
μονάχα ένα δωμάτιο γαλάζιο
που θύμιζε τα μάτια του Θεού.)

Εσύ με έμαθες να μεγαλώνω
με έναν τρόπο βίαιο
να ωριμάζω γρήγορα
πολύ πριν έρθει η ώρα μου
στο χώμα να πέφτω σαν φρούτο,
ενώ πόσο θα ήθελα
να μ’ έκοβαν τα χέρια σου.

Έρημε,
άγονε πρόγονε,
στίγμα δεν μου έδωσες
το στήθος σου
να βρω, να ακουμπήσω∙
και οι παλμοί σου μου έλειψαν.
Πες μου αλήθεια,
υπήρξες;

Μάνα δεν ήμουν
κόρη δεν ήμουν
σύζυγος δεν –
και όμως υπέμεινα
υπάκουσα
ύφανα υποσχέσεις,
με όλα τα ονόματα σε φώναξα
για να σε βρω στο πλήθος
με τόσα σώματα κοιμήθηκα
μ’ ακόμα δεν σε βρήκα.

(Τριαντατρία χρόνια μετά
μονάχα το γαλάζιο αναγνωρίζω,
εκείνο που με ανέθρεψε
εκείνο που με ξέρει,
που κολυμπάω αντίθετα
να φτάσω στην πηγή του.)