Το όνομά σου
Μαρία Σταϊκοπούλου
Ξεριζωμένα δέντρα. Νεροποντή. Χωρίς ηλεκτρικό. Κεραυνοί. Σκέψεις. Μπουμπουνητά. Συναισθήματα. Το όνομά σου. Όρθιο μόνο το όνομά σου. Το όνομά σου.
Το όνομά σου.
Έχω ρεπό αύριο, όλη η μέρα δική μου.
Το όνομά σου.
Να τρέχει κάτι με την κοπέλα στο μπαρ; Ήσασταν διακοπές στο ίδιο μέρος.
Το όνομά σου.
Για το συνέδριο, έχω να ετοιμάσω μια δεκαπεντάλεπτη εισήγηση. Θα λέω συνεχώς το όνομά σου.
Το όνομά σου.
Δεν έχω και την καλύτερη άποψη για τη δουλειά σου. Έχω ακούσει την φήμη της «ελευθεριότητας» που σας χαρακτηρίζει. Υπάρχει πάντα η ανάγκη να μην μένει στην φαντασία σας ό,τι ερωτικό σκεφτείτε.
Το όνομά σου.
Πάλι δε μπορώ να διώξω το όνομά σου απ’ το κεφάλι μου.
Πάλι δεν θέλω να διώξω το όνομά σου απ’ το κεφάλι μου.
Ανοίγω τον υπολογιστή να διαβάσω παλιά κείμενα συγγραφέων. «12% μπαταρία, σας μένουν 27 λεπτά.» Αλλαγή. Ανοίγω τον φάκελο με τα δικά μου. Επιλέγω τα αδημοσίευτα, τα μαρκάρω, delete και γράφω το όνομά σου. Το όνομά σου, με όλα τα σημεία στίξης. Θα ’ναι το πρώτο μου έργο που θα στείλω στους εκδότες να μου το κάνουν βιβλίο. Θα έχει τίτλο «Έργο ζωής» ή «Το όνομά σου». Αποθήκευση.
Το όνομά σου.
Ανάβω κεριά να απαλύνουν το σκοτάδι και ο φακός που χωρά στην παλάμη μου, με βοηθά να διαβάζω πως «ο έρωτας μας φέρνει σε επαφή με τη χαρά που νιώθουμε μόνο και μόνο επειδή ξέρουμε πως ο άλλος υπάρχει. Μας φέρνει σε επαφή με μια καθόλου συνηθισμένη αίσθηση πληρότητας». Έξω, έχουν αλλάξει όλα θέση. Οι γλάστρες απ’ το μπαλκόνι είναι ανάποδα στην αυλή και οι καρέκλες μας, στον κήπο του διπλανού σπιτιού. Τα κεραμίδια όπου κι αν ακουμπήσουν σπάνε και τα παράθυρα τα κρύβουν λυγισμένα κλαδιά. «Όταν ερωτεύεσαι, είναι περισσότερο μια σχέση μ’ εσένα τον ίδιο, ακόμα κι αν διαλέγεις ένα συγκεκριμένο πρόσωπο για να προβάλεις τις θετικές πλευρές του χαρακτήρα σου.»
Εν πάση περιπτώσει, το όνομά σου.
Κεραυνός.
Το όνομά σου.
