Μέρες τώρα

Δημήτρης Γκιούλος

Μέρες τώρα ψάχνω τρόπο να επισκευάσω την καρδιά μου.
Μου χει γεμίσει τα ρούχα όλα μ’ αίμα και το πλυντήριο δεν δουλεύει όπως δούλευε.
Μένει στάμπα.
«Κρύο νερό να βάζεις για το αίμα», με προέτρεψε η γειτόνισσα.
Εκεί εξαντλήθηκαν κι οι συμβουλές της.
Μέρες τώρα ψάχνω τρόπο να επισκευάσω την καρδιά μου.
Με κόλλα δεν κολλάει, ούτε και με ανθρώπους.
Μια σακοράφα βρήκα, σκουριασμένη. «Δε βαριέσαι, δεν χάνουμε και τίποτα»,
να πάρει μπροστά η σαράβαλη και βλέπουμε.
Για κλωστή πήρα τις φωνητικές χορδές των καιρών μας.
Βουβοί κι άλαλοι, σε «κοινή ησυχία», τι να τις κάνουν;
Μέρες τώρα ψάχνω τρόπο να επισκευάσω την καρδιά μου.
Κάπως χτυπάει πια, αλλά φοβάμαι τη σκουριά. Θα με σαπίσει.
Παίρνω μπαλόνια, τα γεμίζω ανάσες και τ’ αφήνω να πετάξουν.
Να κάνουν τα ταξίδια που ποτέ δεν έκανα.
Παίρνω ανάσες και τις φυλακίζω μέσα σε μπαλόνια.
Και τελικά έχω την ψευδαίσθηση πως τις ελευθερώνω.
Μέρες τώρα ψάχνω τρόπο να επισκευάσω την καρδιά μου.
Και συ με ρωτάς πόσο το θέλησα.