Λευκό πανό

Ευτυχία Παναγιώτου

Αλλά έρχεται η ώρα της εκδίκησης,
και σ’ αγαπώ
— Πάμπλο Νερούντα

Μπορεί να ’ναι απλώς η αρχή•
όπως όταν το χέρι της χαμηλά,
σ’ επικίνδυνη ζώνη, συλλαμβάνει
ένα ευάλωτο πρόσωπο.
Ακόμη κι αν δεν είναι

γλώσσα της καταγωγής μου,
σαν εκείνη φέρομαι: κόμπους λύνω,
από τα κάτω προς τα πάνω
―απ’ τη δουλεία στη βασιλεία ίσως―
αυθάδης στην επιθυμία, τον πολιορκώ.

Σκύβει πολύ ο Ναπολέων να κοιτάξει
στα τρεμάμενα πόδια του το φως,
την έκσταση και τον θολό καθρέφτη του•
όλους τους άντρες που αγάπησαν•
την Ιστορία, τη διάτρητη υδρόγειο,

κι η Γαλλία να λάμπει σαν εικασία,
φλέβα που διαποτίζει το χάρτη,
καθώς το δέρμα γδύνω απ’ το λευκό,
σεντόνι που μετά θα της ράβω.
Ο χρόνος είναι σώμα ρευστό,

στο δάκρυ επάνω,
___σε ρυθμό υγρό,
θα το δω.

Κωπηλάτης
πρώτα
ο άνθρωπος―