Φαρμακευτική αγωγή

Μαρία Σταϊκοπούλου

Εδώ, κάτω απ’ τις μασχάλες, πονάω
Άκου τον σφυγμό μου
και άσε με να αναμετρηθώ με το ύψος σου
Κάνε πως χάνεις
και ξάπλωσε τάχα λαβωμένος
Εγώ θα σε τριγυρίζω σαν αρπακτικό
που εντόπισε το θήραμά του
Θα σ’ ακουμπώ ν’ αφήνω τη μυρωδιά μου πάνω σου
-είσαι η περιοχή μου-
και μετά θα ορμήσω
Εσύ θα ’χεις τα όπλα σου έτοιμα
και τη μεγάλη στιγμή θα επιτεθείς
Όταν νιώσεις αποκαμωμένος, σταμάτα
Τα μάτια μου θα ’χουν γίνει μαύρες τρύπες
και θα απορροφούν ό,τι δικό σου
-φως, άρωμα, γεύση-
Εσύ θα θες να με γιατρέψεις
-έτσι είναι η φύση σου-
και θα με φιλάς γύρω από κάθε πληγή
να αποκτήσω αντισώματα στα νέα χτυπήματα
Θα σπαταλήσω τις τελευταίες μου δυνάμεις στις φράσεις
διόρθωσε τα λάθη μου
ημέρωσε το θεριό μου
ομόρφυνε το τέρας μου
κάνε μου μια αγκαλιά,
πονάω.