Δεν κερδίζονται οι αλήθειες

Ευανθία Αλεξέλη

Δεν κερδίζονται οι αλήθειες.
Τις βρίσκεις κάπου παρατημένες,
Να κλαίνε σαν μικρά παιδιά
Δεν πολεμούν οι αλήθειες.
Οι αλήθειες αγαπούν,
Όσα θα ήθελαν να γίνουν.
Μα φοβούνται.
Είναι σπόροι μικροί που κουβαλούμε μέσα μας.
Μα τις αλήθειες τις φτύνουμε σαν τα κουκούτσια.
Φοβόμαστε μήπως φυτρώσουν στα πνευμόνια μας
Και γίνουν δέντρα.
Δέντρα οπωροφόρα.
Σαν εκείνα στα πεζοδρόμια της πόλης
Που προσπερνάμε βλαστημώντας.
Σαν εκείνα τα δέντρα είναι η αλήθεια.
Όμως τα σπλάχνα μας είναι πολύτιμα.
Το μόνο που θέλουμε είναι να σαπίζουν από νικοτίνη
Οτιδήποτε όμορφο είναι κακό
Είναι επικίνδυνο
Είναι δύσβατο για εμάς.
Και εμείς θέλουμε να περπατάμε σε μονοπάτια,
Με πλάκες σπασμένες,
Από τους σπόρους που απορρίψαμε.
Γιατί εμείς δεν μάθαμε να φυτεύουμε.
Μάθαμε να μας φυτεύουν.
Να μας γεμίζουν χώμα,
Στα μάτια,
Στο στόμα,
Στ’ αυτιά.
Η αλήθεια θέλει ανάσες.
Βαθιές,
Κοφτές,
Επαναλαμβανόμενες.
Θέλει ζωή,
Βήματα μετέωρα,
Σταθερά,
Επίμονα.
Η αλήθεια θέλει αγάπη.
Κι εμείς την αγάπη δεν την μάθαμε.
Την αγάπη πρέπει να την αντέχεις.
Την αντέχεις;