Platzkart*

Ράνια Παπακώστα

Το μακρύ τρένο διασχίζει την ήπειρο
εκπνέει παχύ καπνό που φιλιέται με τα σύννεφα
ουρλιάζει χαιρετισμούς στους φύλακες των σταθμών
πετάει σπίθες στα μακριά φυτίλια των συνόρων
Η κοιλιά του παραγεμισμένη με βαλίτσες
τα καφέ βαγόνια, σπόνδυλοι στην ραχοκοκκαλιά του
αίμα οι επιβάτες χαζεύουν απ’ το παράθυρο
άλλοι κοιμούνται
Τα πόδια του ισορροπούν στις ράγες
Ξέρεις πόσο δύσκολο είναι να ισορροπείς τρέχοντας;
Η Ρωσία είναι σκοτεινός τόπος, έχει φτιαχτεί με παραμύθια
στο δέρμα της κατοικούν αχτένιστες μάγισσες και αιμορροφιλικές πριγκίπισσες
οι άνδρες πίνουν βαριά ελιξήρια και γυαλίζουνε μετάλλια τιμής
οι γιαγιάδες κρύβουν στο στομάχι τους κόρες κι εγγονές
στις λέξεις υπάρχουν γράμματα που δεν κάνουνε τραμπάλα στη γλώσσα
ακόμα και οι σούπες έχουν χρώμα κόκκινο βαθύ, βαθύτερο απ΄τις πλατείες
για σκέψου μια πλατεία βυθισμένη στο γιαούρτι
Οι προτομές μαλώνουν τα βράδια στους δρόμους για ένα όνειρο
και οι ποιητές μονομαχούν πάνω από ένα πεσμένο γάντι
Στα παλάτια των Πιονέρων οι αρραβωνιστικές μυθικών πολεμιστών
μαθαίνουν να κεντάνε ή να ξιφομαχούν
ανάλογα με την ευαισθησία κάθε εποχής
και το τσάι ρέει κόκκινο και ζεστό σαν αίμα
από τα σαμοβάρια στην κορυφή των τραπεζιών
Μήπως σε κούρασα;
Μοιάζεις με άγγελο όπως σε νανουρίζει ο μονότονος ήχος του τρένου
ο μονότονος ήχος του τρένου
ο μονότονος ήχος
ο μόνος
Θα σου αρέσει εκεί χρυσαφένια μου
θα βρούμε αρκετό κόκκινο ν΄αλείψουμε στα μάγουλά σου
Η σκιά του ελεγκτή κρύβει το τοπίο που ζωγραφίζεται τόση ώρα πλάι μας
Δεν έχουμε εισιτήρια, κύριε
δεν τα χρειαζόμαστε
Το τρένο μάς ανήκει!
Το τρένο επιβραδύνει, ίσως παρεξηγήθηκε
ίσως πάλι να θόλωσαν τα τζάμια των γυαλιών του απ΄το χιόνι
μέχρι την επιστροφή θα ‘χει γεράσει
δεν θα μας σηκώνει πια
Μπορεί βέβαια να μην χρειαστεί να επιστρέψουμε
μπορεί πάλι, να αγαπήσουμε κάποιο αεροπλάνο.

*Στον Υπερσιβηρικό, οι πιο αποφασισμένοι ταξιδιώτες επιλέγουν την τρίτη θέση: το «platzkart». Ανοιχτό βαγόνι με κάθε είδους επιβάτες, για ταξίδι με «ανοιχτούς ορίζοντες».