{Σονέτο της αναχώρησης}

Νίκος Κατσικάνης

Όπως γυρίζουν στα ξερά κλαδιά τα άνθη
και τ’ ανασταίνει όλα μια άνοιξη τρελλή,
έτσι κι εμένα η ειμαρμένη μου αποφάνθη
ν’ αναστηθώ απ’ το δικό σου το φιλί.

Είμαι κοντά μα όμως τόσο μακρυά σου
και δε μ’ αγγίζουν τα δικά σου τα φιλιά,
έχω πεθάνει μες στα τόσα δάκρυά σου
και φτερουγίζω με της νύχτας τα πουλιά.

Ένα κορμί χρωστώ μονάχα του αέρα
κι αν μ’ αγαπάς μικρή μου ακόμα μια σταλιά
απο τη σήψη που με ντύνει κάνε πέρα

και μη ξανάρθεις στη δική μου αγκαλιά.
Βάλε φωτιά σ’ ό,τι μας έχει απομείνει
της κόλασής μου έλα να στήσεις το καμίνι!