Τραγούδι Φθοράς

Γιάννης Αντιόχου

(στην ε.β)

Στις ανύπαρκτες πόλεις δε βαδίζουμε μόνοι
μια σκιά του θανάτου προχωράει μπροστά
που χτυπάει το πόδι, μια πληγή που ματώνει
και σημάδια αφορίζουν τα γυμνά της οστά

Πώς τη νύχτα ανεμίζεις τα ξανθά σου μαλλιά
Πώς σου λέω «σε θέλω», σε δαγκώνω ξανά
Μα τα χέρια μου τώρα μία άδεια αγκαλιά
ένα φάσμα που λάμπει κι από τότε γερνά

Σου γεμίζω ποτήρια με φαρμάκια ακριβά
ψηλαφώντας τις φλέβες σταματώ στην καρδιά
κι εκεί γέρνοντας νιώθω δυο μικρά μυστικά

Τάχα ανήκει σ’ ανθρώπους η δική μας φθορά
σε αυτούς που δεν βλέπουν πως κανείς αγαπά
με το αίμα αφρισμένο και τη σάρκα θηλιά