{Μια παράλληλη πραγματικότητα}

Νίκος Κατσικάνης

Γεμάτη τραύματα από πρόκες η καρδιά μου
σκληρά τα δάκρυα παρά την υδαρότητα
πως μου ξεσκίσανε τη σάρκα και τα μάτια!
Εμένα, που έχτιζα βωμό εις την αβρότητα.
…
Σκυλιά γαβγίζουν των ονείρων την απλότητα
τετράνυχες αποβολές στης πόρτας μου την όψη
ό,τι το αίμα κυοφορεί, το έχω κόψει!
Με των νεκρών των λουλουδιών τη ματαιότητα.
…
Και διεισδύω στα φιλιά σου με σκληρότητα
πανομοιότυπη μ’ εκείνη του φαλλού
μέσα σε μήτρα σθεναρά που του αντιστέκεται!
Και της ξεσκίζει τις ωοθήκες του καλού.
…
Κι εσένανε τα μάτια σου κοιτάζουνε αλλού
τα χέρια σου σε απόσταση κρατάς σφιχτά στο στήθος
δε το πιστεύω αγάπη μου πως είσαι πια νεκρή!
Και εγώ σε βλέπω ζωντανή μέσα στο πλήθος.