for the past or not exactly/a sunny thought

Ματίνα Αργυροπούλου

Σε πενήντα χρόνια από τώρα
θα ‘θελα να λέω,
πως έκλεινα τη βρύση,
για να μη χάσω
τον επόμενο στίχο
που μάντευα
πως θα είναι πανέμορφος
και το πετύχαινα,
έπεφτα μέσα,
και
πως άφηνα τα ρούχα,
λυγισμένα στα σύρματα για πάντα
να ανασαίνουν συμπρωτεύουσα
και δεν ξεκολλούσα,
από τα μάγουλα,
και τα στόματα
των οποίων θα το μισούσα,
αν ξέχναγα την αίσθηση.