Αποχαιρετισμός του έρωτα

Γιάννης Αντιόχου

---

Υπάρχει κάποιος τόπος όπου ο έρωτας δεν επαρκεί
κι από τον έρωτα δεν μένουνε συντρίμμια
μήτε κάποιος μαζεύει υπολείμματα
θραύσματα μιας τέχνης παρεξηγημένης•

και όσο κι αν ο άνθρωπος
ο μεγάλος αριθμός των ανθρώπων
επιβιβάζεται στην ατμομηχανή της κρεβατοκάμαρας
πραγματώνοντας την επιθυμία,
πάλι τούτο δεν ορίζεται ως έρωτας επαρκής
αλλά ως η επιθυμία ενός σώματος
που το κοιτάξαμε βαθιά μέσα στα μάτια
διαπιστώνοντας την ερημιά του

Τελικά δεν ήσουν ασκημένος!
Μα δεν επρόκειτο για τον Ρεμπώ
ή για κάποιον ρομαντικό
καταραμένο —καθώς λένε— ποιητή
κι ούτε προλάβαμε να τραβήξουμε κλήρο

Ο εγκέφαλός σου ακαριαία ηλεκτροπλήκτηκε
από το εξωκοσμικό του αρνητικό φορτίο
Παραδόθηκες
Η εξωτερική σου μεμβράνη
εδώ και καιρό
είχε απίστευτα ωριμάσει
Ξεφλουδίστηκες
Υποθέτω πως σ’ έφαγε με βιαστικές κινήσεις
και μετά σε ξαναδάγκωσε περίτεχνα

Ο μαύρος μαύρος σκύλος σου
ο εσωτερικός σου προπονητής
αυτό το σαλιάρικο λυκόσκυλο
που στ’ όνειρο εμφανίζεται τυφλό
κρατημένο από ένα ακίνητο χέρι
σταματημένο
πνιγμένο
απ’ τη χοντρή αλυσίδα του έθους

Η γλώσσά του
τρύγησε το μέλι του χιλιοπέταλου λωτού σου
νομίζοντας πως επρόκειτο για το μεδούλι
ενός συνηθισμένου σφάγιου

Βρυχήθηκε το κτήνος
Η ανεμοθύελλα των ποδιών του
σ’ ανύψωσε ως τη νοόσφαιρα

Επιθυμώντας απλά
να ξημερώσει ο Θεός τη μέρα του
─Σ’ ένα σπιτάκι με κόκκινες πολυθρόνες
και βιβλιάρια με στίχους
με όνειρα που δεν απλώνουνε τα πλοκάμια τους
παρά σε περιορισμένα τετραγωνικά
γραπώνοντας ό,τι επικάθεται
στο κέντρο ενός περίτεχνου ιστού─
παραδόθηκες

Έδειχνες να ντρέπεσαι
καθώς το δηλητήριο εισχωρούσε στο σώμα σου•
αλλά εκείνος ήταν συνηθισμένος
εθισμένος στα ερωτικά φίλτρα
και στα μυστικά που παίρνει κανείς στον τάφο του
κι ενώ το συνηθίζει
δεν θα σου ζητήσει τίποτα
―Όλοι μας το συνηθίζουμε―

Να χαίρεσαι που ο έρωτας του δεν ήταν επαρκής
Λέγοντας: «Non omnis moriar»
ανάβοντας ένα κεράκι
κλείνοντας σ’ ένα κόκκινο κουτάκι
τα λιγοστά φτερά που έχασε.