7. 

Κωνσταντίνος Παπαπρίλης Πανάτσας/Δημήτρης Γκιούλος

…

Τα χρόνια βαδίζουν,
στο στέρνο και στα μούτρα τους
μα οι πληγές χάσκουν,
γκρεμοί, λαγκάδια,
χαράδρες,
να πέφτουν μέσα
όσοι πλησίασαν σ’ ομίχλη,
να τσακίζονται
σε βράχια που κάποτε ήταν όργανα,
με μουσική δική τους
και γέμιζαν τ’ αυτιά,
όσων δεν είχαν βουλοκέρι στις τσέπες.

Σ’ αυτά τα βράχια,
θα έπρεπε να είχαν τσακιστεί μαζί
κι όχι να κοιτάνε,
να αραδιάζουν λέξεις ακατάληπτα,
ατάλαντες Πυθείες
που εχάσαν την έκστασή τους
όταν προτίμησαν τον κυνηγό απ’ τον λύκο,
εκείνον που έφερνε φαΐ στο τραπέζι,
εκείνον που ήξερε καλύτερα από τσέπες
γιατί είχε παλτό
για να κρεμάει τα όπλα του.
Είπαμε,
κοκκινοσκουφίτσες,
πεταμένες γιαγιάδες.

-Έχεις μεγάλα μάτια.
-Για να σε κοιτάζω.
-Έχεις αυτιά μεγάλα.
-Μη χάνω λέξη σου, να σε μεταφράζω.
-Έχεις μεγάλο στόμα.
-Να σε χωράει, όταν τέρας γίνεσαι.
-Και γλώσσα μεγάλη έχεις.
-Στις πληγές σου ταιριάζει.
-Μα, και τα όνειρά σου μεγάλα είναι.
-Να μπορώ να σου δανείζω.
Κι όσα κι αν φας στην πείνα σου,
να μένουν λίγα ακόμη.

Λοιπόν, άσ’ τα παραμύθια.
Ή έλα να γκρεμίσουμε
όλους τους νόμους και τα παλάτια τους.
Σε τούτο δω το παραμύθι,
η κοκκινοσκουφίτσα
χτυπάει την πόρτα του λύκου.
Χωρίς γιαγιάδες και κυνηγούς.
Περιορισμένο μπάτζετ.
Αν σ’ αρέσει.

Κι ο λύκος,
την τρώει ολόκληρη.
Να την κρατήσει μέσα του.
Αυτό τον τρόπο βρήκε.
Έτσι ένωσε δυο σώματα.
Τα βράδια πια,
ο λύκος με τις δυο καρδιές
κοιτάζει το φεγγάρι.
Κι όταν έχει πανσέληνο,
γίνεται άνθρωπος,
και μοιράζει σε καλάθια
μπουκάλια γυάλινα
με αίμα από πρόβατα.
Πρόσκληση ανοιχτή
για την αγέλη του.

Και μη μου λες «παραμύθια».
Δεν έχουν χτυπήσει ποτέ δυο καρδιές μέσα σου.
Ποτέ δεν πέθανες το σούρουπο,
να γεννηθείς αυγή.
Γοβάκια αφήνεις
δίπλα σε κάδους σκουπιδιών
και κάθε Σάββατο αγοράζεις
κολοκύθες απ’ τη λαϊκή,
άμαξες περιμένοντας να γίνουν.
Θύμα.

Κόψε το μικρό δάχτυλο των ποδιών σου,
να χωρέσει το παππούτσι,
άνοιξε τρύπες,
για μάτια και για στόμα στην κολοκύθα,
να θυμάσαι πως μοιάζει ο φόβος σου,
και ρίξε τα μαλλιά σου,
ν’ ανέβω μια φορά ακόμα,
να σου τα κόψω,
να μάθεις
πως έγινες ο καρκίνος μου.
Να βγάλω με ορούς κι ενέσεις,
τα χρόνια που μου έμειναν.
Λιγότερο κι από μισός.

Προς το ηλιοβασίλεμα.
Άνθρωπος να γίνω,
ίσως μια φορά ακόμα,
τελευταία.
Έχει
κι απόψε
πανσέληνο.

Απόσπασμα από τον διάλογο “Αντάρτικο”
του Δημήτρη Γκιούλου και Κωνσταντίνου Παπαπρίλη Πανάτσα,
που υποσχόμαστε πως σύντομα θα έχετε στα χέρια σας. Ή στα μάτια σας.
Θα δούμε.