My favourite face of yours

Ματίνα Αργυροπούλου

Το βράδυ,
έρχεσαι,
και με υποφέρεις.
Έρχεσαι και με σπας,
μόνο όταν με σπας, με υποφέρεις.
Ξεκουράσου, σου λέω,
μα, η καταστροφή.
Η καταστροφή θέλει ξεκούραση, μου λες,
κι εγώ ήρθα εδώ νέος,
φρέσκος,
όμορφος
και ξεκούραστος
να σε ισοπεδώσω.
Νηφάλιος,
να σε ισοπεδώσω.
Έρχεσαι,
το βράδυ,
και σπας
τα πιάτα.
Σκίζεις
τη ντροπή, το μίσος.
Καμια συμπόνια στην ερημιά.
Καληνύχτα,
μου λες,
λες και θα την κάνουμε μαζί,
καλή,
υποφερτή,
τη νύχτα.
Αλλά εσύ,
υποφέρεις
μόνο
εμένα
από όλες σου,
τις συμφορές.

Είμαι εύκολη
πιο εύκολη
από τη νύχτα.
Κανείς δεν είναι,
πιο
δύσκολος
από τη νύχτα.
Η νύχτα.
Η νύχτα,
είσαι.
Περίπου,
νύχτα
περίπου,
μέρα
περίπου,
σκότος
περίπου,
φως.
Περίπου.
Σε σώζει,
λες,
το φως.
Πόση.
Πόση σωτηρία,
αντέχεις.
Τέτοιο σακάτεμα
μετά τη σωτηρία,
περίπου, σωτηρία
περίπου φως,
περίπου,
εσύ.
Ποιος
είναι,
τι.
Ποιος
είσαι
εσύ.

Εσύ που,
σκίζεις τα πιάτα
και τα σεντόνια
και το πάθος
και την επιθυμία.

Η επιθυμία,
σκισμένη.
Σκισμένη επιθυμία.
Σκορπισμένη επιθυμία.
Σε περισσότερα μέρη επιθυμία
παντού στο δωμάτιο
επιθυμία,
σε έκταση.
Επιθυμία.

Σιγά μη γλιτώσεις.
Τώρα.
Σίγουρα όχι.
Τώρα.
Τώρα,
εδώ,
περίπου εδώ,
περίπου αλλού.

Μας σώζει,
έλεγες,
η επιθυμία.
Ο έρωτας,
ναι.
Τότε δε γουστάρεις,
σωτηρία.
Δε γουστάρεις.
Αποφεύγεις,
τη σωτηρία.
Αποφεύγεις.
Έφυγες,
τότε.
Τότε.
Πριν έρθεις, ακόμη.
Έφυγες.
Η σωτηρία
δεν είναι για εσένα.
Η σωτηρία
φτιάχτηκε,
για εμένα.
Εγώ μπορώ.
Μπορώ τη σωτηρία.
Μου αξίζει,
η σωτηρία.
Την επιθυμώ,
τη θαυμάζω.
Δε την περιμένω,
δε την απαιτώ
δε χρειάζεται.
Μου αξίζει.
Εμένα.
Η σωτηρία.
Αυτό που δεν αξίζεις
εσύ.
Δεν αξίζεις.
Εσύ,
σε εμένα,
σ’ εσένα,
στη σωτηρία,
δεν αξίζεις.
Όχι.
Τώρα.
Όχι.
Εδώ.