Μια βδομάδα θεατής

Δημήτρης Γκιούλος

Κι έγινα για λίγο θεατής
(όσο το επέτρεπε η κατάσταση)
κι είδα το μέσο και τη μαγεία του.
Είδα τους πιο έξυπνους από μας,
διπολικά πειραματόζωα να τρέφουν τα εγώ και τις σάρκες τους
κυνηγώντας την πληροφορία.
Είδα πόσο κοντά ποδάρια έχει η μνήμη.
Η καταδίκη της τάξης μας: Να μην πενθεί.
Να τραντάζεται από φανοστάτη σε φανοστάτη, χωρίς να γαληνεύει.
Αστικό προνόμιο το πένθος.
Εμείς, μονάχοι·
οι μήτρες που θα γυρνούσαμε, σάπισαν πνιγμένες,
οι αγκαλιές, βομβαρδιστήκαν.
Κι η δικιά μας καταδίκη, κάποιας Παρασκευής ο θάνατος.