Ακόμα είναι

Γιάννης Αντιόχου

---

Μέρες περάσαν δεκαοχτώ. Και σ’ έχω χάσει
στην άφωνη ερημιά μιας άλλης εξορίας.
Το τέλος έτσι διάβασα της ιστορίας•
Δυο ξένοι που ξεχάστηκαν στην ίδια στάση[…]

Ηλίας Λάγιος, Εσπερινό

Είναι/ μια τούφα της νύχτας/ που μπλέχτηκε στα δάχτυλα μου/ κι η σύρραξις των σωμάτων μας/ μία πρωία Δευτέρας

Είναι/ που θα λέγω την αλήθεια/ κι ας είναι ασύλληπτη/ στο πως δηλαδή/
σ’ αυτά τα/ μέσα έξω/ πάνω κάτω/ πίσω μπρος/ του σώματος/ και στο πως μαύρα μαλλιά/ σε προικίζουν με νήμα

Είναι/ Θεέ μου/ που κάποιο κλωστήριο συντηρώ/ υφαίνοντας σεντόνια/ και παλιώνοντάς τα

Είναι η νοτισμένη κάμαρα/ το στρώμα των άλλων/ οι παραισθήσεις μου/ οι σκιές σου/ η έλλειψη των γυαλικών/ το λίγο σου νερό

Είναι που σε έσκαψα/ σε σκάλισα/ σε φύτεψα/ – κι ήθελες κι αυτό το νάιλον του θερμοκηπίου/ να μαζέψεις τις θραύσεις μου/ ενάλιες αρχαιότητες/ σε σακούλες σκουπιδιών

Είναι που δε σε λυπήθηκα/ που δε σε χόρτασα/ αφού ούτε ο κόσμος ήξερε/ ούτε ο θεός θα σε βοηθούσε/ και θα σε σκότωνα

Είναι/ αυτό το ρίγος/ οι μηροί που σφίγγονται/ το δεξιά-αριστερά/ (αυτό δεν είναι πάντα)/ είναι όταν ανθίζει/ αυτό το αιματοκινούμενο σώμα σου/ είναι όταν καθελκύεται/ διάλεξε εσύ την κόλαση/ ανήκω στον παράδεισο

Είναι/ μια γεύση/ σα φύλλα λεύκας/ ας πω ευκαλύπτου/ μασώντάς τα να τραυλίζω/ να μην/ και δεν/ ποτέ/ ποτέ/ ποτέ/ πως αγαπάς/ πως αγαπώ/ τα φάσματά μας

Είναι/ και οι μικρές ώρες/ και η γλώσσα μας/ αυτή που σ’ ωριμάζει/ και τα δροσερά σου όνειρα/ και το αναφιλητό σου/ και τα θρυμματισμένα άκρά σου/ να μην/ βήμα/ ικεσία/ έναν σταυρό/ στον ιερό/ τον τράγο/ να δύνασαι

Είναι/ μια ολόκληρη ζωή/ αυτή η λάθος τοποθέτησις / αυτή η κραυγή σου/ γυρεύοντας στολίδια αιμάτινα/ και σκεύη οικιακά/ λαμπηδόνες νυκτός/ φωτάκια νυκτός/ φύρδην μίγδην στο τραγούδι σου/ άναψε διάολε ένα φωτάκι νυκτός/ να φέξει εντός/ να φέγγει εντός/ αυτός είναι ο χρόνος

Είναι/ μια πολύτιμη μαύρη πέτρα/ χωμένη βαθιά στο κομοδίνο/ και τα υπάρχοντά σου/ μια πόρτα της αβύσσου/ τα μαλλιά σου

Είναι/ τα στήθια σου/ η μια φορά/ το πρώτο εγχείρημα/ κι ο μικρός καταρράκτης του σαλονιού/ νερό/ νερό/ νερό/ για να διψά κανείς/ και σκύβοντας/ ας πω/ φύλλα ευκαλύπτου/ μασώντάς τα να τραυλίζω/ να μην/ και δεν/ ποτέ/ ποτέ/ ποτέ/ πως αγαπάς/ πως αγαπώ/ τα φάσματά μας

Είναι/ που μάτωσα/ αυτά τα μικρά στίγματα/ η πρώτη σου μετάγγιση/ πανδέκτης/ αλλά το rhesus/ θετικό/ και το ανακάλυψα/ καπνίζοντας στη μέση του κάστρου/ βιγλάτορας του Βυζαντίου σου

Είναι/ η ανάμιξις του αίματος/ οι πρώτοι θρόμβοι/ τα χρέη που μου φόρτωσες/ απ’ το παλιό το αίμα/ το αίμα/ το αίμα/ το αίμα/ στις ρόγες των δακτύλων μου/ στα ίχνη της ζωής μου

Είναι/ πρωί/ ένας γκρεμισμένος Θεός/ που δεν θα σε συγχωρέσει/ για τη χαμένη χρυσή προσωπίδα του/ μέχρι που λάλησε/ ένας ηλεκτρικός πετεινός/ η δύναμή σου

Ακόμα είναι/ δυο σταυροί/ τα μάρμαρα της εισόδου/ ένα σπασμένο φινιστρίνι/ κι ο φαληρικός μου όρμος/ αυτή η ευθεία της ζωής/ ακτίνα της αυγής/ μια φωταύγεια/ ένα ολομέταξο φουλάρι ημέρας/ θηλιά/ στενή λωρίδα/ ω ναι/ ένας άλλος κόσμος/ καθεδρικός/ και δικός σου.