{Λίγο πριν το τέλος}

Νίκος Κατσικάνης

Λίγος χρόνος μου ‘χε μείνει
μέσα στην ζωήν ετούτη
ν΄αποκτήσω κάποια πλούτη,
πριν αρχίσει πια να φθίνει
το κορμί και το μυαλό μου
και ανέκφραστο απομείνει
δια παντός το πρόσωπό μου.

Κι όπως είχα αποφασίσει
πως φτωχός θελ’ αποθάνω
στην κατάντια μου απάνω
είχε η μοίρα αποφασίσει,
να σε στείλει τώρα εμπρός μου
και η καρδιά μου να γνωρίσει
τη φωτόχυση του κόσμου.

Κι έπαψε να ‘ναι σκοτάδι!
έγινε η νύχτα μέρα
κι ήρθανε με τον αέρα
το φιλί σου και το χάδι,
για να διώξουν πέρα ως πέρα
του θανάτου τη σκανδάλη
απ’ της θλίψης μου τη σφαίρα.

Κι άνθισε το ασφοδίλι!
της ψυχής το μαύρο κρίνο
άσπρο έγινε κι εκείνο
και ροδίσανε τα χείλη,
που είχα μόνο για να πίνω
μαύρο αίμα από καντήλι
και τον έρωτα να φτύνω.