Πάρεξ της ύλης δεν θυμάμαι

Γιώργος Σαράτσης

ὁ ἥλιος σκοτισθήσεται καὶ ἡ σελήνη οὐ δώσει τὸ φέγγος αὐτῆς,
 καὶ οἱ ἀστέρες πεσοῦνται ἀπὸ τοῦ οὐρανοῦ,
 καὶ αἱ δυνάμεις τῶν οὐρανῶν σαλευθήσονται

Ματθ. 24,29

[θα γυρίσουμε από φόβο / περασμένα μεσάνυχτα /
μετά από λήθαργο / όμοιο μ’ εξομολόγηση]

φαντάστηκα φυγή στη μυρωδιά σου
πάρεξ της ύλης δεν θυμάμαι –
ν’ ανυψώσω προσπαθώ βροχές
ποιος ξέρει πόσους σπασμούς θ’ αντέξουμε
πριν φάμε τ’ άντερά μας

μεταξύ στεριάς και πελάγους
ζωή σε χώματα και σώματα
κηλιδωμένα
κι είναι τα πάθη που οδηγούν πιο πολύ
τους ανθρώπους

μπορεί με πλάτη και πόδι δεξί
σαν πόνος ποιος ξέρει τι –
κόκκινη εσθήτα
καλάμι μ’ ακίδες μπηγμένες
στα δάχτυλα
να σπείρω εραστές
στο χώμα του Απρίλη
στις ίδιες μου σκιές να γονατίσω

και θα ’ναι μέγα σάββατο
κάπως να δικαιολογηθεί ο ερχομός μου